Σε μια πόλη γιορτινή, γεμάτη φώτα και χωρίς ανθρώπους, ένας Ταξιδιώτης βάδιζε σ’ ένα στενό δρομάκι. Η σιωπή του ήταν πιο δυνατή κι από τον ισχυρότερο θόρυβο. Όποτε δεν την έβλεπαν τα μάτια του, την έβλεπε η σκέψη του, κι όποτε δεν μίλαγε μαζί της, εκείνη του μιλούσε στην καρδιά του.
Τα χείλη του αλυσοδεμένα με πείσμα, συγκρατούσαν τη σιωπή. Συγκρατούσαν τ’ όνομά της όπως τα μάτια του συγκρατούσαν τα δάκρυά του. Ένα από αυτά ξέφυγε και έπεσε στην παγωμένη άσφαλτο, δίνοντας τη θέση του στο Όνειρο.
Και το Όνειρο τον ρώτησε: «Ποιά είναι η επιθυμία σου;». Κι εκείνος απάντησε:
«Ακόμα κι αν στην περιγράψω, δε θα την καταλάβαινες. Κάθε ύπνος, είναι το τέλος μιας ημέρας και η αρχή της επόμενης. Ενδιάμεσα ένας μικρός θάνατος, εκεί που κυριαρχείς εσύ Όνειρο. Εσυ που αρνείσαι πεισματικά να μου την φανερώσεις και να κάνεις το θάνατο πιό γλυκό. Πως μπορείς και με ρωτάς τώρα τι επιθυμώ; Εκείνη! Εκείνη! Μόνο Εκείνη... Στην αρχή της κάθε ημέρας και στο τέλος της, μέχρι να ξεμείνω από μέρες. Μακριά από εσένα και τις ερωτήσεις σου!»
«Και γιατί δεν το κάνεις πραγματικότητα εσυ που είσαι τάχα δυνατός;» ανταπάντησε με αναίδεια το Όνειρο;
Δυο πελώρια μαύρα φτερά άνοιξαν ξωπίσω του, το πρόσωπό του γέμισε οργή και καταστρέφοντας το Όνειρο, ο Ταξιδιώτης του απήυθυνε μια τελευταία κουβέντα:
«Γιατί εσύ είσαι το Ψέμα που χρειάζεται μόνο Έναν για να ζεί. Η πραγματικότητα θέλει και τους δυό μαζί. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι καρφωμένη στη Γη...»
Ένας δυνατός ήχος από τα φτερά κι ο άνεμος από την κίνησή τους, σάρωσαν το στενό δρομάκι...
«Καληνύχτα Όνειρο...» , ψέλλισε και πέταξε μακριά...
Λυκούργος Μπουγάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου