ΖΗΣΤΟ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...

Μάτια σφραγισμένα, μια πόλη νεκρή, βλέμματα παγωμένα στη λήθη του χρόνου... 

Διαβάτες όλοι σε κοινή διαδρομή...

Γκρίζο χρώμα, μονοτονία, καθημερινότητα...

Κι εκεί που έχεις μάθει να ζείς έτσι, εμφανίζεται εκείνος για να ανατρέψει τα πάντα...Να κάνει την καρδιά σου να αυξήσει στροφές, το στομάχι σου να δεθεί κόμπος, να αναψοκοκκινήσουν τα μάγουλά σου...

Και τώρα τί? Πώς να το διαχειριστείς? Δεν είσαι μαθημένη έτσι, έπαψες να βασίζεσαι στα αισθήματα, στα σκότωσαν καιρό πριν, όταν εσύ έδωσες απλόχερα ότι είχες και δεν είχες...

Θές να το ζήσεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά φοβάσαι...

Όχι μη φοβάσαι, έτσι δε θα χαρείς ποτέ σου τίποτα...ζήστο κι ας είναι λάθος, κι ας πληγωθείς, κι ας κλάψεις...Όλα μες στο πρόγραμμα δεν είναι? Ζήστο και μόνο έτσι θα καταλάβεις πως είσαι ακόμη ζωντανή...
Σε διατάζω...
Ζήστο καρδιά μου...

Χριστίνα Πανέτσου