Αυτό το κάψιμο...Αυτή η βαθιά ηδονή που αισθάνομαι κάθε φορά που αντικρίζω αυτό το μελαγχολικό των ματιών σου δεν περιγράφεται με λέξεις... Μη μιλάς, δε χρειάζεται, το βλέμμα σου πλέον μου έχει δώσει κάθε απάντηση στα ερωτηματικά μου...Είσαι πια δικός μου κι εγώ δική σου...απ'την πρώτη στιγμή ήμουν άλλωστε, απλά άργησα να το καταλάβω...Παραδίνομαι σε εσένα, κάνε με ότι θές, σου ανήκω...Λιώσε μαζί μου όπως μόνο εμείς ξέρουμε...Πόσο ίδιοι είμαστε τελικά....Καθρεφτίζομαι και βλέπω το είδωλό σου...Πώς δεν το είδαμε αυτό εξ αρχής; Πώς καταπατήσαμε όλα αυτά τα ποτέ που είπαμε; Πώς;
Χριστίνα Πανέτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου