Ανυσηχείς...γιατί;
Γιατί έπαψες να είσαι σίγουρη για τον εαυτό σου;
Κάποτε δεν αμφέβαλλες για τίποτα...Περπατούσες στο δρόμο με σιγουριά....Τώρα γιατί δειλιάζεις; Ποιός σου λήστεψε την ψυχή; Ποιά ματιά ερωτεύτηκες...ποιά χείλη πίστεψες...σε ποιά αγκαλιά κούρνιασες...ποιός σε πρόδωσε;
To κάνουν αυτό οι "άνθρωποι" καλή μου... Καλύπτουν τις ανασφάλειές τους παίζοντας με τα αισθήματα των άλλων... Αδιανόητο αλλά συμβαίνει, θα δείς πολλά....
Μην αφήνεις την ψυχή σου να πεθάνει...μην την αφήσεις να σβήσει...για κανέναν...κανείς δεν το αξίζει...
Κλάψε να ξεσπάσεις...Πάρε βαθιά ανάσα...Σήκωσε το κεφάλι...Φόρεσε το πιό ωραίο σου χαμόγελο, το κατακόκκινο κραγιόν σου, τις ψηλοτάκουνες γόβες σου και βγές εκεί έξω...Η ζωή σου ανήκει...Κι εκείνος, ο ένας που δεν ήρθε ακόμη, δικαιωματικά σου ανήκει...θα έρθει, μην απογοητεύεσαι και μη σκορπάς τη ζωή σου σε άδειες αγκαλιές...Όταν θα έρθει πρώτη θα το καταλάβεις...Και τότε τίποτα δε θα έχει πια σημασία...ούτε τα δάκρυα που έριξες...θα έχουν πια ξεχαστεί...
Χριστίνα Πανέτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου