Ακούς αγάπη μου;

Καλοκαίρι του 2009, η ζέστη με έχει γονατίσει, μα εγω συνεχίζω.  Περπατώ το δρόμο πεισμωμένος πως πρέπει να μάθω για την τύχη του γραπτού μου.  Πέρασα; Κόπηκα; Θα χαιρόμουν; Θα το ξανάδινα; Έπρεπε να μάθω εκείνη τη μέρα. Για κάποιο λόγο τα μάτια μου δάκρυζαν και η αναπνοή μου έκαιγε. Είχαν πέσει δακρυγόνα νωρίτερα άραγε στην Πατησίων;  Ιδέα δεν είχα και δε με ένοιαζε. Στον κόσμο μου τώρα, στον κόσμο μου και τότε. Μπορεί να έβγαινε ένα τεράστιο γιέτι και να έτρωγε τη μισή πόλη κι εγω να μη το μάθαινα ποτέ.

Συνέχισα βουρκωμένος και παπί στον ιδρώτα το πεισμωμένο βάδισμα προς τον διακαή πόθο μου. «Θεε μου τι μαρτύρια περνάω για ένα αποτέλεσμα» σκέφτηκα. Θα μπορούσα φυσικά να κάτσω σπίτι και να μου τρώει την ψυχή. Τελικά δεν είχε βγεί εκείνη τη μέρα. Το έμαθα από μια φίλη αργότερα στη βδομάδα από το τηλέφωνο το αποτέλεσμα. Είχα πάρει πτυχίο. (η τύχη του στη χώρα της ανεργίας αγνοείται ακόμα).

Ποιό το νόημα όλου αυτού του κειμένου θα μου πείτε... Τι σχέση έχει με τον Έρωτα; Απόλυτη! Κάποτε ο Έρωτάς μου ήταν αυτό που σπούδασα και πάθος μου ο στόχος του τίτλου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς πάθος, χωρίς στόχους, αλλά αυτοί οι στόχοι πρέπει να είναι το λιγότερο άξιοι, τουλάχιστον μεγαλεπίβολοι. If you wanna go, go big, φάση κι έτσι. Τι νόημα έχει να συμβιβαστώ με αυτό που μου δίνουν; Εγω θέλω να πάρω αυτό που ζητάω και ποθώ! Όλο αυτό το περπάτημα, το δάκρυ, η κούραση, ήταν η πρακτική απόδειξη ότι ήθελα, με ένοιαζε, με πόναγε, το ζήταγε όλο μου το είναι.

Έτσι είναι και με σένα, αγάπη μου. Μου είναι δύσκολο όλο αυτό. Ανηφορικό, ιδρωμένο, με κάψιμο στο λαιμό και στα μάτια. Και δεν ξέρω που θα βγάλει, αλλά θα το έκανα ξανά και ξανά ακόμα κι αν στο τέλος της ημέρας φαινομενικά δεν έχω αποτέλεσμα στα χέρια. Στο τέλος το αποτέλεσμα θα έρθει. Φοβάσαι; Κι εγώ! Αλλά αν κάτσεις σπίτι και παριστάνεις ότι η άγνοια, ο φόβος για τον Έρωτα και ο στρουθοκαμηλισμός θα φέρουν την ευτυχία, είναι δεδομένο το χάσιμο του στόχου. Το μέλλον άγνωστο, μα ο μόνος τρόπος για να το προβλέψεις σωστά, είναι να ξεκινάς να το δημιουργείς εσύ με τα χέρια σου.

Κάποιος φίλος ρώτησε χτες «τι είναι Άνδρας».  Άνδρας είναι ακριβώς αυτός ο αξιοπρεπής άνθρωπος που με δύναμη και πείσμα, παρά τη ζέστη, παρά το δάκρυ, παρά την κούραση, συνεχίζει να προσπαθεί και να σχηματίζει μέρα με τη μέρα το μέλλον του, τιμώντας αυτό το οποίο έχει ερωτευτεί και παλεύοντας για τα πάθη του, για τους στόχους του με εντιμότητα και δικαιοσύνη. Οκ, κάπα και τεράστιο S στο στήθος δεν έχω. Δεν είμαι υπεράνθρωπος, δεν μπορώ να πετάξω (αν και θα το ήθελα πολύ), δεν μπορώ να σώσω τον κόσμο. Μπορώ όμως να ξέρω τι θέλω και πως να το πετύχω. Μπορώ να είμαι εγω. Εσυ κι ας μην είσαι άνδρας, μπορείς να είσαι απλά εσυ;

Ακούς αγάπη μου;

Λυκούργος Μπουγάς